Słownik etymologiczny języka polskiego/znój
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
znój, »aż do znoja słuniecznego«, w biblji (»aż słońce zagrzeje«, Leopolita); znojny, znoić, uznojony; prasłowiańskie; tak samo i w temże znaczeniu u wszystkich Słowian; cerk. znoj; od pnia zni-, ‘żec’, rus. znijat’, zaznijat’, ‘spalić, zwęglić’. Tylko znicz, ‘ogień święty’, nic z tem nie ma spólnego; świeży to wymysł ze źle odczytanego i jeszcze gorzej wyłożonego żinczius u Długosza; żinczius (od żinoti, p. znać), to litewska nazwa ‘znachora’ (z przyrostkiem słowiańskim -czius), pomieszana z wiecznym ogniem Perkunowym, którego strzegli kapłani.
