Słownik etymologiczny języka polskiego/zbyrceć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
zbyrceć, ‘brzęczeć’, na Podhalu, zbyrkot, ‘brzęk’, itd.; od bark-, burk-, o tem samem znaczeniu (w zapisce z początku 16. wieku czytamy o kamieniach: barczące, albo burczące), bo w podobnych słowach samogłoski niestałe (obok terlikać jest turlikać na Podhalu, i i.). Również zbyrki, zberki, zbery, ‘miejsca nierówne, trząskie’: »po takich zbérach jeździć niebezpiecznie«; zbyrczeć, zbyrkać: »wóz zberka po kamieniach«, »zbyrkać kajdanami (podkówkami)«.
