Słownik etymologiczny języka polskiego/zazula
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zazula, w najrozmaitszych postaciach: zezula, zieziula, zuzula, ‘kukułka’ u ludu, miejscami ‘biedronka’; u innych Słowian tak samo (i zehzyća, zagzica, i ziegzica rus.), albo z ż-: czes. żeżule, żeżhule, jak i u nas gżegżołka, gżegułka, żegżułka, w 16. wieku (gż- zamiast ż-), rus. żegożka (zagozka), żegozula, ‘kukułka’. Prasłowo; -ula, -ica, są przyrostki; pień geg-, por. lit. prus. gegużē (i gegē, gegulē, gegutē), ‘kukułka’, łotew. dzeguze. Co do geg-, por. gog- w gogół (pod gogodze) i gag- w gagati, o głosach ptaszych.
