Słownik etymologiczny języka polskiego/wiecha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiecha, wieszny; ‘pęk słomy’ (zawieszany na karczmie na piwo, gorzałkę; wieniec wisiał na wino; krzyż na miód); wiecheć, ‘pęk słomy’ (np. w butach), wiechtek, wiechetek (to samo); prasłowo; słowień. wěchet sěna, czes. wiecha i wiechet, łuż. wjecha, wjechć, rus. wiecha; od pnia wi-, p. wić. Przyrostek -cha, jak w strzecha. W staroczeskiem jest i męskie wiech.
