Słownik etymologiczny języka polskiego/wesoły
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wesoły; wesołek, ‘trefniś’; weselić (się), wesele, weselny; stwardniałe (jak serce i i.) z dawnego, jeszcze w 16. wieku ogólnego wiesioły, wiesiele (por. Wiesiołowski); wesele albo wiesiele znaczyło tylko: ‘wesołość, radość, pociecha’; jeszcze w biblji nic innego: »radość a wiesiele«, »w radości sierca swego i wiesielu«; w 16. wieku oznacza i ‘fest, festyn’, a od 18. w. i ‘ślubne wesele’. Prasłowiańskie; tak samo i to samo u wszystkich Słowian: cerk. weseł, weselje, rus. wiesiołyj; Białorusin i ‘tęczę’ wiesiołką przezywa, co Litwa dosłownie przełożyła: linksminē, od linksmas, ‘wesoły’. Brak dalszych odpowiedników. Por. wiosna.
