Słownik etymologiczny języka polskiego/wełna
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wełna, wełniany, wełnianka, wełnisty; ba-wełna (p.); prasłowo; tak samo i to samo u wszystkich Słowian: cerk. włna, czes. wlna, rus. wółna; lit. wiłnos, ‘wełna’, prus. wilna, wilnis, ‘wełnianka’; goc wulla, niem. Wolle; awest. warnā-, ind. ūrnā-; łac. lāna (z *wlānā) i vellus, ‘runo’, od pnia wel-, p. wał.
wełna, ‘fala’; dziś zapomniane, jeszcze w 16. wieku ogólne, ale rzadziej żeńskie, częściej męskie: wełn i wełm, wełmisty; w psałterzu: »wełny albo przewały«, »duch wełn« (i wełnny; wełny w puławskim), ‘duch burz’; w biblji: »w pośrzodek wełn« (»wody morskimi«, Leopolita); wełnobicie w 15. wieku; w nazwach: Wełna (rzeka), Wełm już w 13. wieku, z m. Prasłowo; cerk. włna, rus. wołná, czes. wlna; lit. wiłna i wilnis, ‘fala’ (nazwa rzek, Wilja, Wilna, skąd nazwa Wilno, lit. Wilnius); niem. Welle; ind. (z odmienną wokalizacją) ūrmī-, awest. warmi-, ‘fala, bałwan morski’. Pień ten sam co w poprzedniem; łn przechodzi u nas nieraz w łm: kołmierz, żołmierz.