Słownik etymologiczny języka polskiego/wa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wa, ‘my obaj’, ludowe; pień ten sam co w lit. wedu, ‘my obaj’, goc. wit (‘my obaj’; por. goc. weis, niem. wir, ind. wajam, ‘my’)» naju, nama, są dalsze przypadki liczby podwójnej, częste w biblji: »od naju«, »miedzy nama«, »smiłuj się nad nama«. W cerk. pierwszy przypadek pierwszej osoby liczby podw. wě, por. lit., goc.; my a wstawili, jako zwykłą liczby podwójnej cechę; w cerk. wa jest pierwszy przyp. drugiej osoby, do której dalsze przypadki: waju i wama, częste w biblji: »nad wama«, »s wama«. W innych aryjskich językach występuje ten pień tylko w liczbie mnogiej (p. wy); natomiast znają i one nō- pierwszej osoby liczby podwójnej, grec. nō-, ind. nau, ‘my oba’, nas, enklityczne.
