Słownik etymologiczny języka polskiego/węgieł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
węgieł, węgłowy, węgielny; węgielnica, o ‘miarze, wedle której węgły stawiają’, i węgielniki, o ‘kopcach narożnych’ (‘narożnikach’); »jedne drzewa na węgle, a drugie na węgły«. Prasłowo; wszędzie tak samo; cerk. ągŭł i ągł, rus. ugoł(ok), ‘kąt’, czes. úhel, serb. ugao; łac. angulus, ‘kąt’, ungulus, ‘pierścionek’; węgieł ma być pożyczką z łac. (?).
