Słownik etymologiczny języka polskiego/uwadzić się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
uwadzić się, ‘umotać się’: »owa się w sidlech uwadził«, w Ezopie, »ten się w plotkach nie uwadzi«; od wadzić, odmiennego od dzisiejszego wadzić, co od wada (p.); por. serb. waditi, ‘wyciągać’ (czes. wadka, o ‘niewodzie’, z niem. Wathe), cerk. izwaditi, ‘wyjmywać’, swaditi, ‘łączyć’, bułg. wadja, ‘wyjmywać’; por. litew. waduoti, ‘wykupywać’, niem. Wette, z pierwotnego *wadjō, ‘zastaw’, z czego łac. vadium, franc. gage (skąd u nas gaża, angażować); od Wette u nas: wet (p.).
