Słownik etymologiczny języka polskiego/usta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
usta, usteczka, ustny, ustnie; poduścić, poduszczać kogo, ‘nabechtać’ (inni Słowianie używają podobnie wnuszyć, od ucha); uście (rzeki), z czego u nas ujście zrobiono, niby od ujść (już w 10. wieku zapisał Thietmar Uście Ury, jako słowiańską nazwę niem. Wolmirstedtu, ale Wisłoujście jest niepolskie tłumaczenie Weichselmünde). Prasłowo; cerk. usta, ustije, ‘ujście’, ustiti, ‘podżegać’, i tak samo u wszystkich Słowian. W lit. brak poniekąd (prus. austo, austin, obce Litwie i Łotwie, może polskie?), ale jest uosta, ‘ujście’; ind. osztha-, ‘warga’, awest. aosztā, ‘obie wargi’, łac. ōstium, austium, ‘ujście’, urobione od ind. ās-, ‘usta’, āsija- ‘paszcza’, ‘otwór (rany)’, awest. anhō, ‘ust’ (drugi przyp.), łac. ōs, ōris, ‘usta’.
