Słownik etymologiczny języka polskiego/tynk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tynk, tynkować, ‘wyprawiać ścianę’, ale już w 16. wieku i o twarzy: »tynkują (‘pokoszczą’) twarze, bielą lice«; z niem. Tünche, tünchen, u murarzy, a to z łac. tunica, ‘suknia, t. j. powłoka’; łac. tunica (i grec. chitōn) wyszły z semickich języków (kithuna itp.).
