Słownik etymologiczny języka polskiego/tuz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tuz, w grze w kostki, ‘dwójka’, z niem. Daus, dūs (z łac.), jak wszystkie nazwy rzutów kostkowych, dryja, kwater, cynk, zyz; w kartach niemieckich duz to samo co as, bo i dwójka i jedynka nic nie znaczyły, i stąd nazwa tuz przeszła zczasem na asa w kartach (nie w kostkach); »głupi każe bezpiecznie, jako na trzy tuzy, na szczęście«; »tuzem jeździł lub parą koników«, »tuzem jeździć i kwatrem i dryją«; »tuzem biją karty, ale i ludzi«; »narażać się na tuzy«, »poszedł z nim w tuzy« (‘za łby’): stąd tuzać, wytuzać, ‘wytrzepać’; tuzować, ‘gromić’.
