Słownik etymologiczny języka polskiego/treść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
treść, treściwy, streścić; streszczać; trzcina z *trścina, trzcinka; trzcie z *trście (‘sitowie’); potrest, nazwa ptaszka; cerk. trŭst’, i tresť, rus. trost’, trostinka, ‘laseczka’, czes. trest’, trsti (do treść były więc pierwotnie dalsze przypadki: *trści itd., por. trście, i trzcina; e niewłaściwe, jak w kret, kreta). Znaczy ‘sitowie’; w biblji: treść (trzcina, Leopolita), »w lasce trcianej« (»w kiju trzcinnym«, u Leopolity); w psałterzu: »zwierz trzciany« (‘trzcinny’); przenośnie ‘rurka, cewka’: »treska (zamiast trestka!) abo rurka«, w 16. wieku, później ‘trzon’ i ‘drzeń’: »rdzeń drzewa drudzy trześcią(!) nazywają«, r. 1610; stąd ‘esencja, wyskok, istota’. Prasłowo; lit. truszis, trusziai, strustis, ‘trzcina’. Półgłoski się mieniają: treść i trześć, twarda i miękka, jak nieraz.
