Słownik etymologiczny języka polskiego/tercjarz
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Data wydania | 1927 |
| Wydawnictwo | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tercjarz, tercjarka, ‘należący do »trzeciego zakonu« św. Franciszka’; tercjan; tercja, ‘godzina kanoniczna’; tercyna, ‘wrotka trzywierszowa’; tercerol, ‘pistolecik’ (włos. terzeruolo); tercynela i tercjanela, nazwa ‘materji’ (włos. terzanella, ‘lichy jedwab’); wszystko od łac. tertius, ‘trzeci’ (włos. terzo).
