Słownik etymologiczny języka polskiego/taić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
taić, tajny, imiesłów *tajemy, stąd tajemny, tajemnik, ‘sekretarz’ w 15. wieku (do dziś Czesi to zachowali), tajemnica, tajemniczy; tajny, tajnica w psałterzu, tajnik; zatajać. U nas tylko to; w cerk. jeszcze i ta-ť, ‘złodziej’, tat’ba, ‘kradzież’. Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo; awest. taja-, ‘tajnie’ i ‘złodziej’, ind. tāju-, ‘złodziej’, iryj. taid, ‘złodziej’ (z *tāti), grec. tētaō (doryc. tatoomai), ‘odzieram’. Brak w litewskiem.
