Słownik etymologiczny języka polskiego/tłopić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
tłopić, tłopaczyć się, może zamiast tłupić (por. słońce z słuńce), jeżeli nie z pierwotnego *tołpa; inni Słowianie znają tylko pierwotne *tŭlpa, por. cerk. tłpa, ‘ścisk, natłok’, rus. tołpa, małorus. wtołpytyś, ‘wcisnąć się’, czes. tlupa. Prasłowo; lit. tełpu, tilpti, ‘mieścić się’, tułpinti, ‘robić miejsce’, tałpa, ‘gdzie się zmieszczą, miejsce’; ind. talpa-, ‘łoże’, iryj. tallaim, ‘zmieszczam się’. Od tegoż pnia nasz tłum. Z Rusi przyszła »sól tołpia(s)ta«, t.j. w tołpach formowana; nasza topka soli z tołpki przez nieporozumienie urosła. Cerkiewne tlapiti, serb. tlapiti, ‘paplać’, istotnie z tołp- wyszły, wztlapiti, ‘powściągnąć’.
