Słownik etymologiczny języka polskiego/szulbryf
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szulbryf, ogólne w 16. wieku, u Leopolity i i.; tłumaczą przez »spisek«, »zapis(ek)«, »bo co zowią handszryft, szuldbryf, są niemieckie słowa«, Mączyński 1564 r.; szulbrycht (»cyrograf«, w obu wydaniach Leopolity); z niem. Schuldbrief, ‘list zobowiązania’, t. j. właściwie breve (bo z niego niem. Brief poszło), i od Schuld, co we związku z sollen, ‘być winnym’ (lit. skoła, ‘wina’).
