Słownik etymologiczny języka polskiego/szuja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szuja, ‘motłoch’ i ‘łotr’; jest i po nazwach miejscowych, stąd słynni Szujscy moskiewscy, nasz Szujski; »zgraja szujowata«, w 17. wieku; »daj dekret nie za tym szujem«, »niejeden się dziś czyniąc orłem szuja«, Potocki. Uważają to za ostatni u nas ślad cerk. szuj, ‘lewy’, szuica, ‘lewica’ (słowień., małorus. do dziś); serb. szuwaka, rus. szulga (imię Szulgin), o ‘mańkucie’. Prasłowo; ind. sawja-, awest. haoja-, ‘lewy’; brak w lit. Jest jednak i drugie szuja, co do naszej szui lepiej może przystaje; 1566 r. pisze Działyński: »kup targańcu (‘powrozów do zatykania dziur’) i szuje, bobych rad szkutę i lichtan zbudował«, a szujak i szujka są do dziś nazwy ‘klepek’ i ‘kloców’; to wszystko z szujem, ‘lewym’, nie ma nic spólnego.
