Słownik etymologiczny języka polskiego/szkudła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szkudła, skudła, ‘gont’, »szkudła albo dranica«, r. 1500; szkudlarz, szkudłak; postać oboczna do szędzioły (por. skarady i szarzedy); prasłowiańskie; cerk. skąděł, ‘skorupa (gliniana)’, skądělnik, ‘gliniarz’, i skądolnik; słowień. szkandela, skodela, skeděla, sklěda, zděla, ‘miska’, serb. zdjela, łuż. szkla; od znaczenia ‘skorupy’ wszelkie inne.
