Słownik etymologiczny języka polskiego/szczeka
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
szczeka, dziś szczęka; w paszczeka (dawniej i paszczęka) pierwotna nienosowa postać ocalała; w drukach 16. i 17. wieku obie postaci obok siebie. Ale szczekać a szczękać (p. szczęk) różnią się znaczeniowo i do dwu różnych pni należą; szczekać, szczekacz, szczeczek, szczekliwy; szczekot, szczekotać (o ‘szczekaniu’ orła), obok tego szczegotać. W obu znaczeniach ogranicza się do Zachodu i Rusi, nie istnieje na Południu ani w cerk., chyba serb. sztekotiti, ‘szczekać’.