Słownik etymologiczny języka polskiego/strona
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
strona, stronić, stronny, stronnik, stronniczy; stronica (nie stronnica!); w biblji stroń, ‘obok’, »stroń włości« (»naprzeciwko«, Leopolita), »stroń drogi« (»za drogą«, Leopolita), »stroń miasta ku zapadu słuńca« (»na zachód od miasta«, Leopolita), jak w cerk. strań, strań sebe, ‘koło siebie’; »z obu stronu« (obustronny). Prasłowo; od pnia ster-, stor-, p. strzeć (strona to samo co przestrzeń; inna wokalizacja, stern-: storn-; por. przestronny), storzyć; strona z pierwotnego *storna (por. grec. sternon, ‘pierś’, ind. stīrna-, ‘rozpostarty’), a to ocalało w kaszub. nazwie dla ‘flądry’: starniew i starnia, dla jej szerokości. Złożenia: postronny, postronek (‘co po stronie’), o ‘powrozie’, czes. postraniek i prostraniek, ruskie postromka. R. 1500: »strona mięsa albo połeć« tłumaczy niem. Speckseite.
