Słownik etymologiczny języka polskiego/storzyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
storzyć, ‘wynosić się, chełpić’: »jakoż przeciwko Bogu człek się będzie storzył«, Potocki, »będzie z djabłem storzył«, »nastorzywszy jeżyny«, »darmo się w herby storzą«; w 16. wieku storzypiętką nazywano ‘chełpliwego’; są i storzywąsy; roślina storzycewa, storzysz, storzyk, storzanki (także stojak, i wstawacz albo wzwód, ‘orchis’), od skutku mniemanego. Od pnia ster-, p. strona; por. słowień. nastoren, ‘uparty’, neustoren, ‘niedbały’.
