Słownik etymologiczny języka polskiego/ssać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ssać, częstotliwe sysać, wysysać; ssak; ssawka; osesek albo ossię (t. j. ‘prosiątko, które jeszcze ssie’, r. 1500 i 1564; por. czes. ssele, o tem samem znaczeniu); cerk. sŭsati, rus. sosať; od tego samego sŭ- pochodzą wkońcu i lit. sukti, i łac. sugere, i niem. saugen i saufen. Obok postaci z s- są i postaci z c-, już całkiem dźwiękonaśladowcze: cyce, cycki, czes. cec(l)ati, cicati, niem. Zitze. Słowiańskie sŭsati wywodzą z *sŭp-sati (niem. saufen), o czem wątpić wolno.
