Słownik etymologiczny języka polskiego/spąd
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
spąd, ‘korzec’; w wieku 16. częste, później zapomniane; prasłowiańskie (por. miejscowość Spandau pod Berlinem); z odmienną wokalizacją (on i ou), lit. spauda, ‘prasa’, spáusti (imię Spausta), ‘uciskać’, spūdas, ‘ciężar’, spūdēti, ‘silić się’, spudinti, ‘zemknąć’; grec. speudō, ‘spieszę’, spudē, ‘gorliwość’ (stąd lwowscy ruscy spudei, ‘studenci’, w 16. wieku). Cerk. spąd, serb. spud, czes. spoud, ‘korzec’.
