Słownik etymologiczny języka polskiego/smyk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
smyk, smyczek (skrzypc; sani), i ‘rzemień’: »psy na smyku«, »smycz psów« (t. j. chartów, gdy o ogarach: sfora); ‘młokos’; smykać, biblja (‘przesuwać’), wysmyknąć się; przesmyk (por. rus. pieresmykat’sia, ‘łazić’); wokalizacji z półgłoską już nie mamy (jest we mknąć, p., co to samo bez nagłosowego s-), por. słowień. presmeknoti, czes. przesmeknouti; wokalizacja z u: smukły, wysmukły, smukawica, o ‘sukni damskiej’ w 17. wieku, smukowny, ‘gładki’; smug(a), ‘strefa’. Prasłowo; lit. smukti, smaukyti, o ‘wkręceniu się’, lub o ‘zwinięciu’ (skóry itd.); anglosas. smugan, ‘pełzać’, nord. smjuga, ‘wcisnąć się’, duńs. smoge, ‘ściągać (suknię)’. Cerk. smykati sę, ‘łazić’, smyczek, ‘grający na skrzypcach’, czes. smyk, ‘pociągnięcie’, itd.
