Słownik etymologiczny języka polskiego/mknąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mknąć, umknął, częstotliwe umykać (mykać, por. mégaj, zamiast mykaj, ‘uchodź’, w gwarze ulicznej), a wedle tego i obok pierwotnego zemknąć: zmyknąć; zamknąć, stąd zamek (p.); przymiotnik mkły, ‘zwinny’; w 17. w. wsunęło się, jak nieraz, s: mskły, »mskłymi sudny« (łodziami), »mskłą, marską, modną damę«, »rzecz mskłą żywej dusze« (o rybach), »wąż msknie się śliskim ogonem«, Potocki; u innych: mkły, »mkłe fale«, »mkłe do bicia (ręce)«, mkły (‘wysmukły’) o wzroście. Prasłowo; lit. mukti, ‘umykać’, maukti, ‘spuszczać oczka przy robieniu pończoch’, ‘zsuwać’ (np. wąż skórę), ind. mu(n)czati, ‘wybawia’, mukti-, ‘oswobodzenie’, awest. framuksti, ‘zzuwanie’. U wszystkich Słowian tak samo: rus. mknuť i mczať, ‘umykać, pędzić’, umczať, ‘porwać’, czes. mknouti, itd.
