Słownik etymologiczny języka polskiego/skrzek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skrzek, w podwójnem znaczeniu; raz o ‘skrzeczeniu, skwierczeniu’: »orłowy skrzek«, »żabi skrzek«, stąd nazwa skrzeczek i krzeczek (bez s-) dla ‘chomika’ już od 15. wieku, skrzekliwy, skrzekot; sroka i łabędź skrzekoce, lub krzekta (bez s-). Od ‘skrzeku’ żabiego i drugie znaczenie słowa, ‘ikra żabia’: »kędy żabi pada skrzek«; w obu znaczeniach niemal ogólnie słowiańskie: czes. skrzek, krzekati, szkrzekati, szkrkati, o ‘skrzeczeniu’, skrzeczek, ‘chomik’ (u Łużyczan szkriekawa, ‘sojka’), i serb. słowień. okrijek, krek, czes. okrzehek, rus. krjak, dla ‘żabiej ikry’ i dla rośliny wodnej ‘zanichellia palustris’, albo ‘lemna’, ‘wodna rząsa’. Nieco odmienna postać lit. kurk-ti, ‘skrzeczeć’ (o żabach) i kurk(u)lys, ‘ikra żabia’, ale i tu zgoda co do znaczeń.
