Słownik etymologiczny języka polskiego/skrzat
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skrzat, w słowniczku z r. 1500: »duchy rodowe, lary (rzymskie), skrzatkowie, ich zowiemy mali ludzie«, w znacznie starszym rękopisie: »mali ludzie« (‘pigmeus’) krzat (zam. skrzat); do dziś u ludu znany, jest i skrzot; powszechne u Słowian zachodnich; u Czechów szkrátek, szkrzítek, u Słowieńców szkrat(el), o ‘jędzy’ i o ‘duchu-górniku’. Prasłowiańskie uboże czy dziada (lub »domowego«) zastąpił więc niem. Schratt, ‘duch leśny, dziki mąż’, staroniem. scrat(o).
