Słownik etymologiczny języka polskiego/słynąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
słynąć, dziś tylko w tej postaci używane (u Rusi słyť, sływu, ‘słynę’), do czego sława (p.) należy; w dawnym języku było i pierwotne: słuć, słowę, słowie (‘nazywać się’, ‘słynąć’); »jeż słowie«, ‘co się nazywa’, aż do 16. wieku częste, w biblji co raz się powtarza: »w to święto, jeż słowie prześnice«, »las, jeżto słowie Rama«, »jen słowie«, ‘który się nazywa’. Jak i sława i słowo, tak i słynąć należy do pierwiastka słu-, p. słuch i słych; por. greckie kly-thi, ‘słuchaj’, łac. cluere, inclitus, ‘słynny’; ind. śrudhi, ‘słuchaj’, śrnoti, ‘słyszy’, awest. sraotā, ‘słuchajcie’. Wokalizacja słowiańska słuti, słyti, może niezupełnie pierwotna; por. i łotew. sluwēt, ‘słynąć’.
