Słownik etymologiczny języka polskiego/ramota
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
ramota, z hramota, h w nagłosie odpadło już w 16. wieku (por. ruby zamiast hruby, rumak zamiast hromak); mało- i białoruskie hramota (rus. gramota), z grec. grammata, ‘pismo’; oznacza bądź ‘dokument, akt’ (»Złota hramota« na Ukrainie 1863 r.), bądź ‘pisaninę’ wogóle, i w tem lekceważącem znaczeniu używa się nie dopiero od Ramot Wilkońskiego 1845 r.: już Potocki »chaldejską ramotą« wyśmiewa astrologów; ruskie ramoty i ryże (zamiast ryzy!) u Lwowianina Zimorowica.