Słownik etymologiczny języka polskiego/ramota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ramota, z hramota, h w nagłosie odpadło już w 16. wieku (por. ruby zamiast hruby, rumak zamiast hromak); mało- i białoruskie hramota (rus. gramota), z grec. grammata, ‘pismo’; oznacza bądź ‘dokument, akt’ (»Złota hramota« na Ukrainie 1863 r.), bądź ‘pisaninę’ wogóle, i w tem lekceważącem znaczeniu używa się nie dopiero od Ramot Wilkońskiego 1845 r.: już Potocki »chaldejską ramotą« wyśmiewa astrologów; ruskie ramoty i ryże (zamiast ryzy!) u Lwowianina Zimorowica.
