Słownik etymologiczny języka polskiego/pypeć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
pypeć, ‘choroba języczka u drobiu’; używane i przysłowiowo (»zdarto mu pypeć«); pożyczka z niem. Pips (dawne pfifiz), a to z romańskiego (włos. pipita, wkońcu do łac. pituita, ‘smark’). U nas wyjątkowo nazwę dla chowu drobiu pożyczono; jeżeli pominiemy kapłona, pawa, indyka, wszystkie inne są rodzime, gdy Niemcy niejedną z łac. przejęli. Od nas pypeć na Ruś; jest i bułg. pipka; Czesi mają rozpodobnione tipec obok pipec, jak Niemcy Zips obok Pips.
