Słownik etymologiczny języka polskiego/praga
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
praga, ‘potrawa budząca pragnienie’: »kiedy przyszło pragę owę gasić«; »osoliłeś by pragę«, przysłowie; pragnąć, spragniony; wypragły, ‘wyschły’; prażyć, ‘smażyć, piec’, »prażonka albo nawara«, prażucha; prażmo, ‘nieźrzałe ziarna prażone’; Praga, czeska czy warszawska, od prażenia (lasu), ‘wypalania’, nie od progu (czes. prah), jak Koźma kronikarz bajał. We wszystkich tych znaczeniach i postaciach prasłowiańskie; prasłowo zarazem, oznaczające ‘trzask’; lit. spragēti, ‘trzeszczeć’ (o płonącem drzewie), spraginti, ‘piec’, sprogti, ‘pękać’ (także o ‘zakwitaniu’), spurgas, ‘pączek (kwiatu)’, ind. sphurdżati, ‘dudni’, sphurdżajati, ‘trzeszczy’, grec. asparagos (stąd wkońcu nasz szparag), ‘kiełek roślin’, sfarageisthai, ‘trzeszczeć’ (o ogniu). Jak w lit. tak i w słowiańskiem obok porg-, prag-, istniało oboczne pĭrg-, na całem Południu prżiti, ‘piec’ (np. kasztany), ‘smażyć’, u nas w pierzganiu lica, rąk.
