Słownik etymologiczny języka polskiego/pierzeja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pierzeja, dawniej i pierzaja, ‘połać, strona ulicy’, od pnia per- (p. perć); per- znaczy ‘latać’: cerk. perą, pĭrati, ‘latać’, par- w pariti (nieboparnyj orieł), rus. parju, ‘unoszę się’, czes. perzej, ‘prąd’; prasłowo; awest. peretu-, ‘przechód, bród, most’, ind. pi-par-ti, ‘przewozi’, łac. portus (z tego nasze port, portowy, itd.), niem. fahren i führen, Furt, ‘bród’; p. prom; por. pyr w nietoperz; przyrostek -ieja, jak w wierzeja.
