Słownik etymologiczny języka polskiego/pieprz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pieprz, pieprzyk, pieprzny, opieprzyć, z dawnego (w 15. i 16. wieku) pierz, pier(z)ny, pier(z)nik (niem. Pfefferkuchen) i piernikarz; pierwotna postać była: *ppierz (pierz), pieprza (cerk. pĭpĭr’, serb. papar, z czego węg. paprika, a u nas za niem papryka); z niem. Pfeffer (narzeczowo później u nas fafr, »dał mu fafru«) z łaciń. piper z greckiego piperi, co indyjską nazwę (pippali) przejęło; od nas na Ruś (prjanik, ‘piernik’) zdrobniałe piereć z pierzu. Pierwotna odmiana: *ppierz, pieprza (jak pkieł, piekła, psek, pieska), wedle stałego zastępstwa półgłosek.
