Słownik etymologiczny języka polskiego/pieniądz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pieniądz, pieniążek (i nazwa Pieniążek), pieniężny, spieniężyć; pieniężne, pienięstwo i pieniądztwo; niegdyś ‘drobna moneta, halerz’: »dwa pieniądza drobne« kładzie wdowa w ewangelji; »dwa pieniądza, co ich ośmnaście w groszu«; przeszło na ‘monetę’ wogóle, a wkońcu na ‘złoto, kapitał, sumy’. Pożyczka prasłowiańska z niem. Pfennig; cerk. pěnęg i pěnędz, lit. piningas wprost z niem., jak i prus. peningas; węg. penz z penez, wedle ich głosowni, nie wprost od Niemców, lecz przez Słowian przejęte; czes. peniz, itd. Wywód słowa niem. niepewny; wywodzono je, dla ‘płaskości’ niby, od nazwy ‘panwi’, ale to nowożytny punkt widzenia (jak np. schilling niby od ‘brzęczenia’, schellen, ‘brzęcząca moneta’!), nie dawny; jeszcze bardziej wadzą postaci niemieckie z -nd-, więc łączą słowo z Pfand, ‘zastaw’. Skąd słowiańskie ě zamiast e?
Zobacz też: hasło „Pieniądz” w tym słowniku.