Słownik etymologiczny języka polskiego/piana
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
piana, pianka, pienić się, pienisty, Pieniny; prasłowiańskie; nagłosowe s- odpadło; cerk. pěny, serb. pjena (a narzeczowe i spjena), rus. itd. piena; pruskie spoaino, ‘piana’, Litwin ‘mleko’ tak przezywa (bez s-, pienas), a tak samo i ind. pajas-, ‘mleko’, awest. paēman, ‘mleko (kobiece)’, indyj. pajate, ‘nabrzmiewa’ (o mleku), pī-na- i pīwan-, pi-jāna, ‘pełny, tłusty’, grec. piōn, ‘tłusty, urodzajny’; nie zataję jednak, że lit. i łotew. nazwę ‘mleka’, pienas, zupełnie od tego pnia odłączają wraz z owemi ind. i innemi słowami. Do piany- spoaino należy pewniej łac. spuma, ‘piana’, ind. phēna-, staroniem. feim, ‘piana’; dalej nazwa łac. pumex.
