Słownik etymologiczny języka polskiego/pięta

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Data wydania 1927
Wydawnictwo Krakowska Spółka Wydawnicza
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

 pięta u nogi, nazwana od 'stąpania, kroczenia', por. grec. pateomai, 'kroczę', p. pąć; litewskie i pruskie pentis. Od pięty, od 'kroczenia wstecz', urobiono dawny, już w 16. wieku przestarzały, przysłówek opięć, 'znowu, ponownie', częste , np. w biblji, gdzie schodzi i do znaczenia 'ale'; por. lit. atpent, apent, apentajs, 'znowu' (rus. opjat’). Od pięty: napiętek, »dosyć szewca po napiętki;[1] »dołek piętny«. Tak samo u wszystkich Słowian, peta, i t. d.

Przypisy

  1. ↑ Przypis własny Wikiźródeł Błąd w druku; przed średnikiem powinno stać tu zamknięcie cudzysłowu.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Słownik_etymologiczny_języka_polskiego/pięta&oldid=896193”