Słownik etymologiczny języka polskiego/pęk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pęk, to samo co poprzednie, ale przeniesione na ‘wynikające, pękające odrośli roślinne’, szczególniej w zdrobniałem pączek, obok zbiorowego pękowie i pąkowie (to częstsze i prawidłowsze); więc mówiło się stale: pączki pękają, albo pukają się, i »pąkowie puszcza drzewo«, t. j. ‘puka się’. Oddawna (15. wiek) przeniesiono to i na pewien rodzaj ‘smażonego ciasta’, »pączki w maśle« (zwane z niemieckiego pampuchy, p.). Obok pączek jest pęczek, szczególnie w znaczeniu ‘snopa’.
Zobacz też: hasło „pęk i puk” w tym słowniku.