Słownik etymologiczny języka polskiego/późny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
późny, spóźnić, spóźniać się, późniejszy; zamiast późdny (por. pośny zamiast postny; próźny), pozdno i późdnie, od przysłówka póździe, jeszcze w 17. wieku używanego: »póździe kukał«, »sam nam póździ (‘opaźnia’) wygraną«, »poźdne lekarstwo«; póździe częste w połowie 16. wieku zamiast późno. My już nie mamy przymiotnika pozd, ‘późny’; jest w cerk., ruskie pozdo, narzeczowe pozdoj, ‘późny’. Wywodzą od przyimka po, t. j. owej postaci pobocznej pos w paznogieć i paździerze, z przyrostkiem -d, jak w przód i t. p.; prus. pansdau, ‘potem’(?). Jeszcze biblja daje stale późdny, co Leopolita przez poźny zastąpił; Czesi do dziś dochowali pozdní i pozdie.
