Słownik etymologiczny języka polskiego/ort
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ort, urt, orcik, moneta, najliczniej za Zygmunta III obiegająca, ‘czwarta część talara’, rychło co do wartości zniżona (szczególniej nisko stały orty śląskie, spadające aż do trzech groszy); z niem. Orten, Ürten, od Ort, ‘szpic’, ‘ćwiartka’, bo monetę (talar) krzyżykiem na cztery części dzielono; niem. Ort, dziś ‘miejsce’, dawniej ‘szpic (koniec i początek)’, prasłowo. Około r. 1620 mawiano »ortami płacić«, zamiast ‘womitować’.
