Słownik etymologiczny języka polskiego/obrzęd
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
obrzęd, obrządek, p. rząd. Jeszcze w psałterzu obrządzać, obrządzenie, znaczy ‘dysponować, zarządzać’, więc »obrząd swój«: 'to, co zadysponował, zarządził’; ‘disposui testamentum’ tłumaczą oba psałterze: »ułożył jeśm obrząd«, ale Wróbl: »zrządziłem zakon«; zczasem nabiera to znaczenia wszelkiego ‘ustalonego zwyczaju, obchodu’ (łac. ritus) i ‘ceremonji’ (tak w czeskiem szczególnie, por. rus. obrjad). Pierwszy przypadek dawniej obrząd, nie obrzęd.
