Słownik etymologiczny języka polskiego/nowy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nowy; nów, nowia; nowina; nowak, nowotny (nowicjusz); nowość; wznowić i wznawiać; nowowiernicy; nowożenia w psałterzu itd., dziś tylko nowożeniec; nowożytny; nowosiedliny r. 1510. Prasłowo; lit. naujas (naujokas = nowak), ind. nawa-, łac. novus, jedyne grec. neos zachowało pierwotną samogłoskę, co u Słowian i i. przed w w o się odmieniła, goc. niujis, niem. neu, celt. novio- (w nazwach miejscowych, Noviodunum = Nowogród). U wszystkich Słowian tak samo; co do pnia, p. niniejszy.
