Słownik etymologiczny języka polskiego/nietota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nietota, ‘lycopodium’, u Stanka 1472 r. i wrońcem przezwane (wedle łaciny); Syreński prawi: »ziele Rusnacy i koziarze nietotą zowią, dla czego, wiedzieć nie możemy«. Nietota znaczy ‘nie to ta’ (u Słowaków i nie ta ta), bo roślin czarowniczych nie nazywa się po imieniu, omawia się je przez »to jest« lub »to nie jest«; tojest, albo tojeść, nazywają się różne podobne rośliny, co zniekształcano (w druku czy piśmie) nawet na kojeść; por. u Stanka 1472 r. matki bożej to je i to jeść, dla ‘lysimachia’; toje, tojeść Stanko i i., to jest, biała tojeść, kojeść, biała kojeść, ‘vincetoxicum’ (Stanko je po niemiecku Das ist przezwał); a to je, Stanko, modra tojeść, Stanko, kojeść u innych, ‘aquilegia’. Por. nietoperz.
nietota (i tojeść) są nazwy magiczne; u nas wyłącznie dla roślin czarowniczych; starzy Węgrzy podobne i osobom nadawali, np. Nemvagy, ‘Niejest(eś)’, Mavady, ‘Terazjest(eś)’. [1]
