Słownik etymologiczny języka polskiego/nieść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nieść, niosę; z o: nosić; częstotliwe naszać; nieśny (o kurach); nośny (o pocisku); nosze, nosidło; złożenia: donośny (głos); donos, ‘denuncjacja’; przynos, przynośny; wyniosły; wzniosły; wniosek, wnioskować itd. Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo; lit. neszti, ‘nieść’, nēszczia, ‘ciężarna’, naszta, ‘ciężar’; ind. naśati, ‘osiąga’, grec. e-nenkein, ‘nieść’, łac. nanciscor, ‘osiągam (odnoszę)’, goc. ga-nah, ‘es genügt’, ‘starczy’. Dalsze złożenia: wodonos, zamiast wodnik, listonosz (!), zamiast listowy, śmieszne Góronos; krzywonos, o ptaku; zakononośca, psałterz. W 16. i 17. wieku noszenie wręcz ‘klejnoty, drogie kamienie’.
