Słownik etymologiczny języka polskiego/mleko
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mleko, mleczny, mlecz (u roślin), mleczak (u ryb); przestawione z *melko, co bynajmniej nie pożyczka z niem. Milch (goc. miluks), lecz poszło od prasłowiańskiej nazwy dla wszelakiej ‘cieczy’; powtarza się z samogłoską o w młoka (młaka), ‘moczar, bagno’ (młokita, młokicina, 1472 r. mlekita, ‘wierzba rosnąca nad młokami’); pamłoka, ‘mgła’, ‘chmura deszczowa’; litew. małkas, ‘łyk, haust’; nazwy ‘płynu, cieczy, wilgoci’, przenosi się i w innych razach na to, ‘co tłuste, pożywne’, np. rus. wołoga, od ‘wilgoci’ (lit. wałgas, ‘potrawa’). Pomimo spólnej hodowli bydła i nazwy dlań (p. gawiedź), nie mają języki aryjskie spólnej nazwy dla ‘mleka’, każdy idzie swoim torem: litew. pienas (‘piana’), prus. dadan, grec. gala, itd. Nowe urobienia: zbiorowe, mleczywo; mleczarz; mleczarnia, itd. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. mlěko, rus. mołoko, itd.
