Słownik etymologiczny języka polskiego/mituś
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
mituś, mitus, ‘na krzyż’, ‘przeciwnie’ (np. o snopach, leżących tak obok siebie), mitwać ‘plątać się’; w cerk. mitě, ‘na przejmy’, mituś i mitus, rus. mitusiť sia, ‘mozolić się’, serb. su-mitice, ‘gdy leżą jeden nogami przy głowie drugiego’. Prasłowo; łotew. mituot, ‘odmieniać’, pa-miszu, ‘naprzemiany’, ind. mithusz, ‘odwrotnie’, awest. mithwana, ‘do pary’, łac. mūto, ‘odmieniam’ (por. nasze mutacja, mutować), mutuus, ‘wzajemny’ (mutualizm), niem. goc. missō, ‘wzajemnie’, Missetat (‘złoczyn’, i inne złożenia z miss: misslingen itd.). Obok rzeczownika mit- (jego miejscownik w cerk. mitě) był mitr- (więc nie bezpośrednio ind. mi-tra- ‘przyjaźń, układ’), od pnia mei-, p. minąć, miasto.
