Słownik etymologiczny języka polskiego/miesiąc
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miesiąc, miesięczny, miesiączki; miesięcznik, dawniej tylko ‘lunatyk’ (miesięcznica); w nazwach roślinnych tłumaczy i łac. ‘lunaria’. Prasłowo w obu znaczeniach: ‘księżyca’ i ‘miesiąca’; niem. Mond i Monat, lit. menuo i menesis; ind. mās, grec. mēn (w 2. przyp. było *mēnsos), łac. mensis. Postać słowiańska najdalej odbiegła, tak samo jak w nazwie słońca (obie nazwy urobiono od wtórnych pni, tu slno-, tam mēsen-, przyrostkiem -kj). Nazwę aryjską wywodzą od mē-, ‘mierzyć’ (por. miara), bo wedle księżyca czas mierzyły ludy. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. měsęc, czes. miesíc, itd.
