Słownik etymologiczny języka polskiego/miara
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miara, miarowy, mierzyć; miarka; mierny, mierność; miernik, mierniczy; wymiar, zamiar, zamierzać, pomiary, nadmiar, co niemiara; rozmiary, bezmiar; niezmierny, itd. Wyłącznie słowiańskie (w lit. brak zupełnie) przez swój przyrostek -r; sam pień mē-, o ‘mierzeniu’ (ind. māti, ‘mierzy’, mā-tram, ‘miara’), z innemi przyrostkami, np. -t (łac. mētior, ‘mierzę’) i -d (niem. messen, Mass), ogólny. W 16. wieku jest i miarny obok mierny, ale wyłącznie u Oczki, więc to niezupełnie pewne. U wszystkich Słowian tak samo; cerk. měra, měriti.
