Słownik etymologiczny języka polskiego/miara
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
miara, miarowy, mierzyć; miarka; mierny, mierność; miernik, mierniczy; wymiar, zamiar, zamierzać, pomiary, nadmiar, co niemiara; rozmiary, bezmiar; niezmierny, itd. Wyłącznie słowiańskie (w lit. brak zupełnie) przez swój przyrostek -r; sam pień mē-, o ‘mierzeniu’ (ind. māti, ‘mierzy’, mā-tram, ‘miara’), z innemi przyrostkami, np. -t (łac. mētior, ‘mierzę’) i -d (niem. messen, Mass), ogólny. W 16. wieku jest i miarny obok mierny, ale wyłącznie u Oczki, więc to niezupełnie pewne. U wszystkich Słowian tak samo; cerk. měra, měriti.