Słownik etymologiczny języka polskiego/miecz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miecz, mieczewy, później mieczowy; miekow(i)sko, miekut; mieczny, miecznik; prasłowiańska pożyczka z goc. mēki (jak i fińskie miekka), wraz z innemi nazwami zbroi; słowo niemieckie samo nieodgadnione; broń to była obosieczna, długa, przeciw rodzimemu nożowi o wiele doskonalsza; mieczyk, mieczykowie, u roślin, tłumaczy łaciń. nazwę gliadolus (niem. Schwertlein), od gladius, ‘miecz’ (skąd i gladjator, ‘zapaśnik’).
