Słownik etymologiczny języka polskiego/mieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mieć, miał, mam, niema, mając, wedle tego majątek, mienie, wszystko postaci nowsze (od 15. w.) wobec dawniejszych z i-: imieć, imam, imienie, jakie na całym Bałkanie i na Wielkiej Rusi (imieju) dotrwały (czeskie, jak i nasze, mám, míti, małorus. maju, maty). Pień ten sam co w jąć (p.); por. niem. haben i heben, bo mieć i jąć (‘chwycić, podnieść’) nieraz się łączą. Z niema, niemaż (pisane niemasz!), »niemaż coby twierdził«, por. franc. il y a, il n’y a pas. Na odmianę złożyły się dwa pnie: (i)ma- i (i)mě-, oba Litwie obce. Częstotliwe miewać, a w dalszym stopniu miewywać.
